De wereld is niet zwart-wit

Lorem

De wereld is niet zwart-wit.

En toch lijkt het af en toe wel zo. We horen uitspraken, zien beelden, lezen berichten, allemaal bedoeld om iets eenvoudig te maken, helder, overzichtelijk. Maar het leven is niet eenvoudig. Het is niet óf dit, óf dat. De wereld is vol schakeringen, vol nuances, vol grijstinten.

Het is goed om je daarvan bewust te zijn.

Want als je begrijpt dat de wereld niet zwart-wit is, ontdek je dat er altijd meerdere kansen zijn. Dat de werkelijkheid voortdurend in beweging is. Er is een continue situatie van verandering, een complex landschap waarin de grijstinten een rol spelen.

En juist in dat landschap is het vaak niet duidelijk wat de beste keuze is, voor wie dan ook. Wat waar is voor de één, is soms niet waar voor de ander. Soms blijkt iets dat als feit werd gebracht toch niet helemaal te kloppen. Soms wordt een uitspraak uit zijn context gehaald en krijgt die een heel andere betekenis. En soms wordt iets dat waar is, verdacht gemaakt, alsof het niet waar kán zijn.

Er zijn dus veel momenten waarop het goed is om je te realiseren:

De wereld is zelden zwart-wit. Het is een voortdurende beweging vol onzekerheden. En juist daarin schuilt de kracht van het leven.

Veel mensen ervaren verandering als bedreigend. Onzekerheid roept angst op.

Maar dat is niet nodig. Want onzekerheid is niet per se iets om bang voor te zijn. Het hoort bij het leven.

Denk aan werk.

We hebben lang gedacht dat mensen met een vast contract meer zekerheid hadden dan mensen met een tijdelijk contract. Maar de afgelopen jaren hebben we geleerd dat zelfs een vast contract geen enkele garantie biedt. Bedrijven veranderen, markten verschuiven, organisaties worden kleiner of juist groter.

En ook dat hoeft niet alleen maar negatief te zijn.

Want het laat zien dat niets eeuwig hetzelfde blijft, en dat verandering onvermijdelijk én noodzakelijk is. Steeds minder mensen werken hun hele leven voor één werkgever. En hoewel dat voor sommigen jammer is, is het tegelijkertijd ook goed. Want het maakt ons beweeglijker. Het houdt ons alert, levendig, flexibel. Vaak ben je van jong af ergens ‘ingerold’ maar kom je erachter dat je ‘dat’ eigenlijk niet meer zo leuk vindt of toch niet bij je past! Dan past zo’n verandering beter dan je dacht.

Wie zich aanpast, beweegt mee. En wie beweegt, blijft vitaal.

Zoals we ons denken flexibel willen houden, willen we dat ook met ons lichaam.
Daarom is het goed om elke dag even te bewegen.

Een mooi voorbeeld is de zonnegroet.

Door elke dag je zonnegroet te doen, houd je je lijf soepel. Je ledematen blijven in beweging. Je voelt je wakker, aanwezig, levend.

Want we weten allemaal: als je op een gegeven moment stijf en stram raakt, wordt het moeilijker om te lopen. Moeilijker om iets op te pakken. Moeilijker om mee te bewegen met wat er om je heen gebeurt.

En dat is niet anders in ons denken.
Ons lichaam volgt ons brein.
Als wij bedenken dat we niks doen, dan doen we niks.
Als wij bedenken dat we niet in beweging willen komen, dan komen we niet in beweging.

Maar het interessante is: het werkt ook andersom.

Als je tegen jezelf zegt dat je wél gaat bewegen, moet je eens opletten wat er gebeurt.
Beweging zet iets in gang, fysiek, mentaal, emotioneel.
Je lichaam beweegt, je adem stroomt, je geest opent.

En ineens lijkt de wereld een stukje lichter, vrijer, minder vast.

De zwart-witte manier van denken sluit beweging uit.

Ze zegt: dit is goed, dat is fout. Dit mag, dat mag niet.

Maar daarmee wordt de wereld klein, benauwd, verstild.

Wie altijd ‘nee’ zegt, sluit zichzelf op in stilstand.

Mensen die vaak ‘nee’ zeggen, worden uiteindelijk niet meer gevraagd om iets te doen. Ze leren zichzelf dat ze nee moeten zeggen, en zo bevestigen ze die starheid steeds opnieuw.

En wat je aandacht geeft, groeit!

Wie zichzelf voortdurend vertelt dat iets niet kan, dat iets niet mag, dat iets niet zal lukken, versterkt dat gevoel. Negativiteit voedt zichzelf. Van negatief word je negatiever. En dat gun ik niemand.

Daarom gun ik mensen juist dat ze bewegen, letterlijk en figuurlijk.

Dat ze, net als bij het doen van de zonnegroet, van een beetje flexibel naar flexibeler groeien. Dat ze hun lichaam belonen met beweging, en hun geest met openheid.

Beweging wordt nog krachtiger wanneer we het samen doen.

Wanneer je beseft dat een ander ook moet bewegen, kun je kijken of je samen kunt bewegen. En dat samen bewegen, synchroon, afgestemd, in harmonie, is iets magisch.

Ik merk dat zelf vaak wanneer ik samenwerk met mijn collega.

We geven regelmatig workshops samen. Natuurlijk hebben we een structuur, een opzet, een paar vaste onderwerpen die we willen behandelen. Maar er zijn ook momenten waarop we het laten afhangen van improvisatie. En dan is het prachtig om te merken dat we precies aanvoelen wat de ander doet.

We weten hoe we bewegen, welke richting we op willen.
En dan bewegen we samen, zonder dat het ingestudeerd is.
Het voelt natuurlijk, spontaan, als een gezamenlijke dans.
En dat komt doordat we elkaar aanvoelen, elkaar ruimte geven, en een gezamenlijk doel delen.

Dat is synchroniteit.

Dat is samen bewegen vanuit vertrouwen.

Hetzelfde geldt in bredere samenwerking, bijvoorbeeld in een ondernemingsraad.

Ook daar is het belangrijk om elkaar aan te voelen.
Soms weet je het even niet. Dan maakt iemand anders een beweging, en als de rest daarin meegaat, ontstaat er richting.
Wanneer je met elkaar diezelfde beweging maakt, voel je stevigheid.

De bestuurder merkt dat jullie als OR ergens naartoe bewegen, en begrijpt dat hij of zij daarin een rol heeft. Misschien gaat de bestuurder daarin mee, misschien legt hij uit waarom niet, en beide zijn goed.

Want ook daar geldt: het is niet zwart, het is niet wit.
Het is grijs, een samenspel van perspectieven, belangen, emoties, ideeën.

Wees je ervan bewust: we zijn niet zwart, we zijn niet wit.

De grijstinten maken ons flexibel. Ze laten ons bewegen. Ze zorgen ervoor dat we kunnen blijven meebewegen met de wereld, met elkaar, met de tijd waarin we leven.

Wanneer we in synchroniteit bewegen, met ons lichaam, met onze geest en met elkaar, ontstaat er rust in de beweging. Een gevoel van richting, zonder dwang. Een gevoel van verbinding, zonder starheid.

De wereld is niet zwart-wit.

En dat is precies wat haar zo mooi maakt.

Want in de grijstinten, in de ruimte tussen zeker en onzeker, tussen weten en niet-weten, tussen ik en wij, dáár leeft het leven.

Dáár bewegen we samen.

Dáár vinden we de vrijheid om te veranderen, te groeien, te ademen, te zijn.